"Kawa" - kaśko [Piszę, bo lubię]

Na Rynku Głównym w Krakowie jak zwykle było tłoczno.

Ludzie biegiem przemierzali Sukiennice, przeciskając się przez tłumy turystów, stojących na środku i z otwartymi ustami gapiącymi się na pamiątki.  Wejście z jednej strony zatarasowane było przez grupę Japończyków, starannie dokumentujących na milionach fotografii każdy odcinek wieńczącego sklepienie łuku. Matka z kilkumiesięcznym dzieckiem w wózku, szczebiocząc coś radośnie, co kilka sekund ukradkiem spoglądała na zegarek, w myślach planując krwawą zemstę na małżonku, który spóźniał się już TRZYDIEŚCI DWIE SEKUNDY, co zasługiwało przynajmniej na łamanie kołem. Młody chłopak w obcisłych spodniach, rozpadających się trampkach, koszulką z wizerunkiem ludzi, których rodzice zazwyczaj każą się wystrzegać, z butelką taniego trunku w ręku krzykiem „No future, no future, no future!” zagłuszył hejnalistę, po raz tysięczny w swoim życiu wygrywającego jednolitą, urywaną w odpowiednim momencie melodię. Kobieta z wypakowanymi zakupami torbami szybko przeglądała w głowie zawartość portfela, planując, co ugotować piątce dzie… W sumie to szóstce, mąż też do dzieci się zaliczał… na obiad. Mocno wymalowana nastolatka łypała z pożądaniem na grupę napakowanych przedstawicieli pewnej specyficznej subkultury, którzy, nie zwracając na nią uwagi, podziwiali trzeci pasek na nowo nabytych dresach. Utykająca staruszka, mocno miętosząc w powykręcanych reumatyzmem dłoniach wypchaną świeżym pieczywem torbę, złorzecząc pod nosem na dzisiejszą młodzież, która nie miała za grosz szacunku dla ludzi starszych. Ze złością odepchnęła od siebie zarośniętego, odrobinę miśkowatego jegomościa w glanach, który zaoferował pomoc w dźwiganiu zakupów. Facet z teczką trochę krwawił, jednak dzielnie brnął ku ławce, na której wypalająca szluga za szlugiem dziewczyna właśnie zaczynała się rozbierać. Wystrojony w garnitur mężczyzna ze skórzaną aktówką w ręku przepychał się łokciami przez grupę turystów słuchających z ust znudzonego przewodnika historii Kościoła Mariackiego, prowadząc jednocześnie przez telefon niezwykle ważną rozmowę biznesową, która nie dotyczyła  problemu głodu na świecie, coraz większej ilości zachorowań na raka, zwiększonej inflacji czy długu publicznego – był jednak przekonany, że bez utargowania odpowiedniej kwoty w ramach następnego przetargu umrze, zginie, zacznie wąchać kwiaty od spodu, a zamiast na Malediwy przejedzie się stylowo czarnym samochodem, przykryty wieńcem z napisem „Ostatnie pożegnanie”. Kobieta w nienagannym makijażu, lustrując wzrokiem potencjalne ofiary, poprawiała misternie upinane włosy, dobrze wiedząc, że za kilka godzin fryzura i tak będzie zniweczona przez starszego mężczyznę czytającego książkę, chłopaka bez koszulki rozdającego ulotki, albo tego robiącego zdjęcia gołębiom na klonie, albo o, tego obok, który uparcie próbował wyłowić coś z kieszeni, albo…

     Wśród tłumu szedł mężczyzna. Nie wyróżniał się niczym szczególnym; no, może był nieco wyższy, może miał nietypowe rysy twarzy, może poruszał się z wyjątkową, niespotykaną gracją, może był zbyt podobny do cienia, niż do zwykłego człowieka… Nie to jednak sprawiało, że był  I N N Y.

     Na jego twarzy malował się niezmącony niczym, przerażający w swojej prostocie spokój. Pomimo ust wygiętych łagodnie w półironiczny uśmiech, szatańskich błysków w zimnych, stalowych oczach, niewielkiej zmarszczki na czole i podejrzanie opadającego lewego kącika ust, emanował nieziemskim spokojem, który paradoksalnie budził w ludziach coraz większy niepokój.

     Usiadł na jednym z wiklinowych foteli kawiarni Pod Dwoma Smokami, wystawił twarz do słońca. Po chwili uśmiechnął się szarmancko do młodej kelnerki, żującej ze znudzeniem balonową gumę, obserwował uważnie, jak skrobie w notesie jego zamówienie. Nie musiał czekać długo. Niecałe pięć minut później ujął delikatnie w dwa palce ucho malowanej w niebieskie, kwiatowe wzory filiżanki i podnosząc ją do twarzy, wciągnął w nozdrza ciężki aromat, pierwszy łyk rozpłynął się po podniebieniu.

   Kawa.

   Był to jedyny powód, dla którego szkoda mu było Ziemi. Ta hodowana w piekle od zawsze miała posmak siarki – dość subtelny, jednak niweczył cały bukiet. Zresztą… Mielenie ziaren przez grzeszników też nie było dobrym pomysłem – ludzie, nawet ci martwi, pozostawali mściwi i złośliwi. Co dziwne, po śmierci jakby im się pogarszało… O ile to w ogóle możliwe.

   A kawa miała na niego zbawienny wpływ.

   Zakładając, że władca piekieł mógł zostać kiedykolwiek zbawiony.

   Zmrużył oczy; źrenice, przyzwyczajone do blasku ognia, nie promieni słonecznych, zbyt szybko się męczyły. Spod półprzymkniętych powiek mógł jednak spokojnie patrzeć na ludzi, którzy, żyjąc w ciągłym pośpiechu, nie zdawali sobie sprawy z tego, co nastąpi za kilka minut.

    Majowie się pomylili. Niewiele, ale zawsze.

  Albowiem końca świata 21 grudnia Anno Domini 2012 nie było. Świat nie zginął, nie utonął, nie spaliły go ognie piekielne, nie został pochłonięty zarazą w postaci nieczytających książek ludzi… No, to ostatnie nieomal nastąpiło, na szczęście istniało jeszcze kilkoro wyjątków, którzy nie poddali się modzie na bycie idiotą. Nieważne. Ich istnienie miało się skończyć już wkrótce.

  Mężczyzna wyciągnął z kieszeni zegarek, przytroczony złotym łańcuszkiem do marynarki. Otworzył go.
 Jeszcze 10, 9, 8, 7…

   Końca świata w roku pańskim 2012 nie było. Pan Ciemności, Król Umarłych,  Ojciec Zła, Hades, Arawn, Surtr, Belzebub, Lucyfer, czy jak inaczej go zwano, zaspał, przygotowania antyświąteczne nie pozwoliły mu odpowiednio celebrować apokalipsę. Dlatego też koniec świata miał nastąpić 7 lipca Anno Domini… Czy raczej Anno Diaboli 2013, o godzinie 13 minut 22…

     Teraz.

     Lucyfer spokojnym ruchem zatrzasnął zegarek, chowając go z powrotem do kieszeni szarej marynarki. Z ogromną ulgą zerwał z twarzy maskę udawanego człowieczeństwa, pstryknięciem palców przywołał do siebie widły. Patrząc, jak skorupa ziemska pęka, zastępy diabłów, ku przerażeniu ludzi, zaczynają opanowywać Ziemię, czterech jeźdźców na czterech koniach, przy muzyce płynącej z siedmiu trąb siedmiu napakowanych Aniołów, zstąpiło z nieba, a tętent kopyt odbił się głuchym echem po starych kamienicach, wolno sączył kawę. Gorzki smak rozlewał się w jego ustach, przywołując na twarz triumfalny uśmiech. Nie spieszył się. Po co?

      Kawa smakuje najlepiej w chwili końca świata.