Styczeń - Imloth [Piszę, bo lubię]

Tej nocy koc otulał ramiona kobiety, spływając jedną, łagodną falą wraz z jej płomiennorudymi włosami. Ogrzewała ona swoje drobne, choć spracowane dłonie przy ogniu, wpatrując się w krajobraz za oknami. Jej broda wspierała się na barku, a smukła główka, wdzięcznie przekrzywiona, opadła sennie na bok. Rozmarzony wyraz pięknie zielonych oczu był spowodowany jednym, acz niezmiernie ważnym wydarzeniem.

Jej mężczyzna wreszcie wrócił. Kochany, wspaniały mąż wrócił z wojska!

Kobietę rozpierała radość. Odkąd tylko on przekroczył próg domu, brudny i zmęczony, odkąd rozpostarł ramiona i pozwolił jej nacieszyć się ciepłem swojego ciała, w sercu obojga nie gasło uczucie szczęścia. Ona nie pamiętała już, kiedy ostatni raz spędzali zimę razem, nie pamiętała, kiedy mogła dać upust swoim uczuciom.

Ludzie we wsi mówili o niej, że szalała z samotności. Że coraz rzadziej się uśmiechała, wychodząc z domu, a i tego nie czyniła bez potrzeby. Błąkając się po pustych pokojach dworku, przypominała często smutną lalkę o porcelanowej cerze, zupełnie niepodobną do silnej, rześkiej – nieraz wręcz rubasznej – kobiety, jaką była niegdyś. Jedynym elementem wspólnym dla obu jej wcieleń pozostały niezwykłe, gęste i puszyste włosy, których to zazdrościli jej wszyscy. Ich rudość nigdy, o dziwo, nie była powodem do żartów, wręcz przeciwnie. Gdy kobieta zjawiła się we wsi, wprowadzając do męża, mawiano o królewskich przodkach, których musiała mieć. A ona jedynie uśmiechała się pod nosem, nie kwitując tego ni słowem – była przecież zupełnie prostą służącą, którą ukochany uratował, jak w romantycznej powieści, jak w najwspanialszej bajce, z obozu wroga, gdzie była zakładniczką. Kiedyś cieszyła się dużą sympatią tutejszej ludności, była dla wielu wyrocznią, najlepszą doradczynią, najbezpieczniejszym powiernikiem.

Ale to było kiedyś. Dziś spacery ograniczała do błąkania się po sadzie, przylegającym do tylniej ściany bielonego dworku. Sadzie, wiosną pełnym kwiatów i zapachów, latem – brzęczenia owadów i gier kolorów, jesienią – owoców i złotych liści, zimą zaś – śniegowego puchu i nieprzeniknionej ciszy. Gdy ospała rudowłosa zjawiała się na wiejskim targu, z rzadka rzucała ukradkowe „dzień dobry”, nawet sołtysowej nie zaszczycała rozmowami, co odbiło się zdecydowanie negatywnie na jej  reputacji, która stawała się z dnia na dzień lichsza. Kupując świeże warzywa, ledwo dawała radę je dźwigać, więc podczas powrotu do domu zawała się być jeszcze żałośniejsza. Kobieta, do tej pory dobrze odżywiona i zdrowa, zaczęła zamykać się w sobie, schudła, piękne suknie w barwne, kwiatowe wzory zszarzały i zaczęły na niej wisieć, policzki zapadły się niebezpiecznie.

Gospodyni z sąsiedztwa, niejaka Jagna, wysoka, krępa kobietka, już miała posłać któregoś ze swoich chłopców do stacjonującego na granicy wojska, by odnaleźć tam męża rudowłosej i poprosić go chociaż o napisanie listu, czego ów nie uczynił od ponad połowy roku. Już miała przyjść do kobiety wraz ze swoimi córkami, by nauczyć ją robić na drutach, już miała ją wesprzeć, podratować... Wtedy jednak wszystko się zmieniło.

On powrócił. Żona mogła wreszcie czuć zapach jego ubrań, wpatrywać się w jego sylwetkę, cieszyć jego ukochanym głosem. Co z tego, że tak długo milczał, nie dawał znaku życia? Nie miała mu tego za złe, rozumiała. I uśmiechała szczęśliwie za każdym razem, gdy tylko spoglądała w jego spokojną twarz. Już nie odejdziesz, będziemy razem, myślała.

Tak, tak właśnie myślała, gładząc lodowatą dłoń człowieka, który był dla niej wszystkim. Zamykająca właśnie za sobą drzwi Jagna struchlała na ten widok, odrzuciwszy z twarzy czarny woal. Spojrzała na otulone ciemnym aksamitem ciało, nieruchome i blade, na długi miecz ułożony w jednej z rąk mężczyzny, domyśliła się rany na piersi. Potem przeniosła spojrzenie na biedną kobietę, na spływające po jej zamyślonej twarzy strużki łez, na błąkający się po twarzy uśmiech przygryzionych warg. Wtedy zrozumiała, że ona oszalała. I już nigdy nie powróci.

Pogrzeb miał rozpocząć się niebawem.