"Fragment tekstu" - paris blue [Piszę, bo lubię]

Dziedziniec kamienicy charakteryzuje niewielki, otoczony murem teren z fontanną, ławką i kontenerem na śmieci. Ogrodzenie to wysoka ściana z czerwonej cegły, pośrodku ozdobiona bramą. Latem plac stanowi cudowne miejsce, jesienią można odnaleźć niespotykany klimat, a to dzięki pani Teresie, która dba o porządek i znajdującą się na jego terenie roślinność. Teraz przypomina wielkie prześcieradło zarzucone na meble, gdzieniegdzie uwypuklone- słodka tajemnica pod białą kopułą. Śnieg sięga aż do kostek. Adrian biega jak szalony ciesząc się z puchu, który wspaniale skrzypi pod jego butami, Emanuel w tym czasie udaje się na strych w poszukiwaniu odpowiedniego sprzętu, aby uporać się z imitacją bitej śmietany.

- Nie wiem dlaczego tak bardzo nie lubisz Emila, przecież nic ci nie zrobił. W ogóle zachowuje się jakby go nie było, przesypiając cały dzień- Emanuel rozpoczyna rozmowę, nie lubi zbyt długiej ciszy.

- To jeden z powodów. Ty również pracujesz wieczorami, zasuwasz w restauracji i mimo wszystko masz czas na życie- tłumaczy Adrian.

- No właśnie, pracuje wieczorami, najpóźniej jestem w domu o pierwszej w nocy, on znacznie później- Emanuel staje w jego obronie.

- Powiedziałem, że to jeden z powodów- Adrian zerka na niego z rozdrażnieniem.- Słyszałeś jakie chłopak ma wymagania względem jedzenia? Krewetki, oliwki, kawior- wymienia.

- Zauważyłem, że nie lubisz ludzi. A, jeśli już, to, zaledwie kilka osób jest w stanie cię zadowolić.

- Coś w tym złego?

- Nie, skąd. Po prostu mówię.

- Zabierz się lepiej do roboty- ucina krótko Adrian, udając się na drugi koniec dziedzińca, aby kolega dał mu spokój.

Nie pozostaje Emanuelowi nic innego jak zamilknąć i faktycznie wziąć się do pracy. Jego część do odśnieżenia pozostawia wiele do życzenia. Zaskoczony w pewnej chwili dostaje śnieżką w plecy, odwraca się i dostrzega na twarzy Adriana szeroki uśmiech.

- Nie rób takiej miny, przecież nie bolało- woła Adrian, wyraźnie uradowany.

Po czym schyla się i szykuje kolejną pigułę, ale w tym momencie, jego nieuwagę, wykorzystuje pani Teresa. Biała kulka ulepiona ze śniegu znajdującego się na parapecie kobiety uderza go w tył głowy. Emanuel zaczyna się śmiać widząc, to.

- Masz za swoje!- mówi.

Pani Teresa zamyka szybko okno, śmiejąc się z nosem przyklejonym do szyby, dając mu w ten sposób do zrozumienia, że Adrian nic nie może jej zrobić.

- To ja tak pięknie usuwam śnieg, żeby mogła pani ptaszkom ziarenka sypać, a pani potraktowała mnie w taki sposób?- Adrian rozkłada ręce w geście poddania.-  Złamała mi pani serce.

Kobieta nie ma zamiaru czuć się winna, nie przestając się śmiać uchyla powoli okno i mówi:

- Ulepcie ze śniegu jakiegoś kawalera dla Liliany.

- Świetny pomysł pani Tereso.- Adrian od razu zapala się do pracy. Zaczyna od małej kuli i toczy ją po ziemi, aby śnieg przyklejał się do niej powiększając się w ten sposób. Emanuel przyłącza się do niego, pracując nad kolejną, podobną bryłą. Po kilku minutach obok fontanny stoi bałwan. Pani Teresa już czeka z naszykowanymi w między czasie dodatkami: rdzawiącym garnkiem, starą miotłą, marchewką i dwoma kawałkami koksu.

- Jeszcze kilka takich, będą idealne na guziki- mówi Emanuel, trzymając w ręku czarne kulki.

Pani Teresa kiwa tylko głową na znak, że już pędzi po następne.

Bałwan prezentuje się doskonale, Adrian i Emanuel są dumni ze swojego dzieła, a pani Teresa bije, im brawo w dowód uznania.

- Sama bym się w, nim zakochała, gdybym tylko była ze śniegu- mówi żartobliwie.

- No kolego, czas na mnie. Ja swoją część uporządkowałem, powodzenia- Adrian klepie Emanuela po plecach ręką i udaje się w kierunku wejścia ciągnąć za sobą łopatę do odśnieżania.

Emanuel z mozołem kontynuuje pracę, a pani Teresa przyłącza się do niego, ubrana w gruby kożuch i ciepłe kozaki,  aby ten nie czuł się osamotniony.