"Motyl" - Katja [Piszę, bo lubię]

– Piękny motyl, prawda?
    – Pan Alvarez? Proszę mnie tak nie straszyć! Coś się stało?
    – Nie, w porządku. Spójrz, tam. Uważam, że motyl jest księciem łąk. Zobacz, jak oburzony składa skrzydła... Bawi się z nami. Ucieka. Przylatuje znowu. Wraca. Królewski fiolet skrzydeł, troszeczkę błękitu – szaty godne pana i władcy! Patrz, jest wolny. Potrafi więcej niż my, ludzie – potrafi latać. My nie umiemy.
    – Są przecież samoloty, balony...
    – Tak, Klaro, ale to nie to samo. Potrafisz latać bez tego?
    – Nie.
    – Ja też nie. Nie ma osoby, która by potrafiła, prawda?
    – Prawda.
    – Spójrz więc jeszcze raz na motyla. Przypatrz mu się dobrze. Widzisz słońce na jego skrzydełkach? Podróżuje wraz z nim.
    – Brzmi jak bajka...
    – To nie jest bajka. To jest życie.
    – Ale... Przecież motyl może zginąć! Umrze po kilku dniach...
    – Widzisz, maleńka... Z nami jest tak samo. Również umieramy, chociaż żyjemy dłużej niż motyl. On jednak jest wolny, a my uwięzieni w klatce życia. Rozumiesz?
    – Nie. Nie chcę rozumieć!
    – Masz dopiero dziesięć lat, moje słońce. Popatrz. Tam. Kolejny motyl. Jakie kolory widzisz?
    – Czerwony. Pomarańczowy. Niebieski...
    – Który motyl jest piękniejszy?
    – Nie wiem. Nie umiem zdecydować...
    – Ludzie też nie są jednakowi. I nie można oceniać ich po szacie. Chodź, czas na nas. Motyl też chce być sam.