"Elijah" - Katja [Piszę, bo lubię]

            Elijah.

            Fałszywy dupek.

            Elijah.

            Co za idiota. Kretyn. Mogłaby wymyślać tak w nieskończoność przeróżne epitety, ale żaden nie oddałby w pełni jej uczuć do niego.

            Elijah.

            Jego imię ukazało się na nocnym niebie pośród huku fajerwerków. Wpatrzyła się w wybuchające gwiazdy i kwiaty, przypominając sobie każdą chwilę, którą z nim spędziła. Niecierpliwie potupywała nogą, wybijając nieświadomie na ziemi równy rytm.

            Elijah.

            Zawsze ją fascynował. Miał w sobie coś, co ukrywał pod maską obojętności i małomówności. Grzeszył inteligencją, o tak. Jednak nie była ona w żaden sposób wymuszona – wręcz przeciwnie. Doskonale pamiętałam błysk w jego oczach, gdy wpadał na kolejny, równie szatański pomysł, co wszystkie inne.

            Elijah.

            Fascynował ją. Pociągał. Zniewalał samym uśmiechem czy spojrzeniem oczu przesiąkniętych morską zielenią. Nie sposób było się oprzeć jego urokowi osobistemu. Ja też mu uległam. Nie miałam wyboru. Należy nadmienić, że nie robił tego celowo. Nie należał do typowych flirciarzy, po prostu zniewolenie było skutkiem ubocznym jego działań. Sam doskonale wiedział, jak wielki ma wpływ na otoczenie.

            Elijah.

            Zimny. Obojętny. Nieporuszony. Zawsze zachowujący zimną krew, niezależnie od sytuacji. Zamknięty w sobie. Niewrażliwy na nic. Po wielokroć się zastanawiała, czy faktycznie nic nie czuje, czy tylko tłumi te emocje głęboko w sobie, spychając je na dno. Rzadko kiedy zdarzało się, żeby dostrzegła na jego twarzy coś więcej, niż tylko maskę. Chyba że za oznakę jakichkolwiek uczuć można uznać cyniczny uśmieszek, nigdy nieschodzący mu z ust. Czasami się po prostu śmiał, zimnym śmiechem szaleńca. Bardzo się wtedy bała.

            Elijah.

            Narzuciła kaptur na głowę, chowając pod nim kasztanowe loki. Dokuczał jej ziąb, wszakże początek nowego roku wypada w samym środku zimy. Jeszcze raz niecierpliwie zatupała, ciesząc się, że jej kupione niedawno buty nie przemakają. Śnieg zalegał na ziemi – wilgotna, szara breja, tworząca olbrzymie zaspy i utrudniająca znacznie przejście gdziekolwiek. Nigdy nie lubiła zimy. Wolała lato, zdecydowanie. Wolała cieszyć się ciepłem i światłem słońca na twarzy, a nie kulić się pod polarowym kocem ze stygnącym kubkiem czekolady w ręce. Nawet grube skarpetki nie pomagały. Nic nie poradziła na to, że należała do wymierającego gatunku zmarzluchów.

            Elijah.

            Poznała go właśnie na sylwestrowej imprezie, zorganizowanej przez Annabel. Właśnie wtedy wpadła w jego sidła, dając się omamić słodkimi słówkami i ciepłem jego ramion. Do dzisiaj nie wiedziała, co ją do niego przyciągnęło. Coś. Nie umiała się wyzwolić spod jego wpływu, choć, odkrywszy prawdziwą naturę, zaczęła go nienawidzić. Nienawidziła i kochała jednocześnie. Chyba to była jedna z rzeczy, które ją do niego uwiązały. Nie pozostała jednak w tym wszystkim sama. Wiele osób, podobnie jak ona, pozwoliło na spartolenie sobie życia w podobny sposób. Nie mówiło się o tym głośno, ale wiązała ich wszystkich lojalność. Głupia lojalność. Po wielokroć zastanawiała się, co by zrobiła, gdyby kazał jej zabić. Czy by zabiła? Pewnie tak. Nie miałaby wyjścia.

            Elijah.

            Samolubny, egoistyczny dupek. Wiele nocy przez niego przepłakała, wielu nie przespała, wiele spędziła samotnie, trzęsąc się ze strachu i walcząc z trawiącą organizm gorączką. Zawsze go wołała. Wrzeszczała jego imię. Zawsze jednak powracało tylko echo, słowa odbijały się od pustych ścian zimnego domu. Chciała, żeby wrócił, żeby był przy niej. Jednak jego to nie obchodziło. Jak zwykle nieczuły. Obojętny na wszystko. Miała przeżyć, nic więcej, nieważny był stan psychiczny. Więc płakała, ale musiała się trzymać, próbując zahartować organizm i uodpornić się na wszelkie emocje i ból. Nigdy się jej to nie udało. Nieodmiennie uginała się jak gałązka pod naporem uczuć. Istna tortura. Łatwo ją było złamać, lecz mimo to poznała wiele tajemnic mężczyzny, który skradł jej serce po to, by zaraz rzucić na ziemię i zdeptać. Musiał więc ją w pewien sposób chronić, ale nic więcej.

            Elijah.

            Zacisnęła usta w wąską kreskę, starając się wyrzucić z głowy wszelkie wspomnienia z nim związane. Niech piorun go trzaśnie! Tak byłoby najlepiej dla nich wszystkich. Zamknęła oczy, obejmując się ramionami. Nawet puchowa kurtka nie chroniła wystarczająco przed zimnem. Wzdrygnęła się po raz kolejny, kiedy w jej plecy uderzył lodowaty wicher. Wolałaby już siedzieć przed kominkiem i próbować się ogrzać. Nie mogła jednak tak po prostu się wymknąć z przyjęcia Caroline. Nie wypadało. Miała już serdecznie dosyć stania na zimnie i czekania, aż zgasną ostatnie fajerwerki. Odnosiła wrażenie, że zgrabiałe od mrozu palce zaraz jej odpadną. Wcisnęła je głębiej w kieszenie kurtki, po raz kolejny żałując, że nie zabrała rękawiczek. Już więcej ich nie zapomni. Akurat miała zamiar się poddać i wrócić do domu organizatorki imprezy, kiedy nagle poczuła ciepło płynące od obejmujących ją ramion. Otworzyła gwałtownie oczy, instynktownie rozpoznając tę osobę. Drań.

            Elijah.

            Chyba nie było na świecie osoby, którą by nienawidziła bardziej niż jego. Darmo starała się wyrzucić go z pamięci, ze wspomnień – ale zawsze powracał. Jak bumerang. Powracał, dręcząc ją po nocach i wypełniając uszy swoim brzmieniem głosu. Mimo wszystko dotychczas był to tylko cień, myśl, nie zaś prawdziwy on. Dzięki temu mogła jakoś przetrwać wszystkie godziny udręki. Teraz jednak jej koszmar wrócił w swojej cielesnej postaci. Po co tu przyszedł? Po to, żeby zadać jeszcze większy ból i znowu odejść, nie zostawiając po sobie zupełnie nic? Potrzebował jej, to pewne. Ze wszystkich ludzi świata potrzebował właśnie jej. Co za ironia. Właśnie ona mogła błyskawicznie wydać wszystkie jego tajemnice, nie mając w dodatku po tym żadnych wyrzutów sumienia; była słaba, nieodporna psychicznie – mimo to jej potrzebował. Może nie mimo, ale dlatego. Ufał jej.

            Elijah.

            Nawet teraz, po tylu latach, trudno jej było nie reagować na dotyk jego ciała. Własny organizm ją zdradzał. Choćby nawet chciała, nie umiałaby powstrzymać jego reakcji i chęci wtulenia się w niecnego zdrajcę. Nie powinien był tu przychodzić. Nie powinien jej znowu męczyć. Zamknęła oczy, czując spływające po twarzy łzy. Znowu będzie musiała uciekać. Przed pościgiem. Przed nim. Przed samą sobą. W czasie jego nieobecności udało jej się jako tako odzyskać poczucie bezpieczeństwa – chwiejnego, ale zawsze – teraz jednak cały ten budowany wokół siebie mur runął jak domek z kart. Co brzmiało jak paradoks, bo w jego ramionach odnajdywała bezpieczeństwo. Pozostawała więc tylko samotność.

            Elijah.

            Dlaczego tak do niego ciągnęła? Dlaczego miał nad nią taką władzę? Miłość. Czy była prawdziwa? Czy po prostu kochała go, bo cierpiała na nadmiar uczucia i nie za bardzo wiedziała, co z nim zrobić, więc ulokowała je w niewłaściwej osobie. Myślała, że zrobiła dobrze. Bo też i na początku było różowo. Czas pokazał, że zrobiła źle. I bardzo tego żałowała. Gdyby tylko mogła cofnąć czas i jeszcze raz dokonać wyboru, bez namysłu by to uczyniła. Albo gdyby dali jej możliwość wymazania gumką tych kilku lat. Przyjemnie byłoby zwyczajnie zapomnieć.

            Elijah.

            Wciąż miała przed oczami jego paskudny uśmiech. Paskudny i zniewalający jednocześnie. Sprawiający, że bez wahania skoczyłaby za nim w ogień. Jednak miała już dość. Chciała się urwać z krótkiej smyczy, na której dotychczas ją trzymał. Nie była domowym zwierzątkiem. Była wolna i mogła robić, co tylko zechce. Czas wziąć się w garść. Czas pozbierać swoje życie do kupy i nie zważać na palanta, który je rozbił w drobny mak. Wyszarpnęła się trzymającemu ją mężczyźnie.

            Elijah.

            Stała teraz naprzeciwko niego, drżąca i powstrzymująca się od płaczu. On sam się w ogóle nie zmienił. Wyglądał dokładnie tak samo, jak przed laty. Przystojny, szczupły. Ubrany w najlepsze ciuchy. Nigdy nie zakładał byle czego. Chciała teraz wykrzyczeć mu w twarz najgorsze przekleństwa, jakie znała. Chciała na niego nawrzeszczeć za lata bólu... i tęsknoty za nim. Ale nie potrafiła.

            Elijah.

            Jej oczy napotkały jego. W mroku nie za dobrze widziała ich barwę, lecz świetnie wiedziała, że jest to morska zieleń. Przepiękny kolor. Uśmiechał się do niej, jednak w tym uśmiechu była mieszanka goryczy i rozbawienia. Znowu była jego marionetką. Mimo to nadludzkim wysiłkiem zerwała sznurki.

            Elijah.

            Uciekła. Biegła najszybciej, jak tylko mogła. Jednak daleko nie dała rady. Miała za słabą kondycję. Szybko ją dogonił, przytrzymał za ramiona, nie pozwalając opaść na ziemię. Miał ją.

            Elijah.

            Prawdziwy dupek.

            Elijah.