"W sobie" - Fatamorgana [Piszę, bo lubię]

„Mój Aniele – któż przy-bił Ci skrzydła do krzyża?

…bezsilność.”

Otwieram oczy, wpatruję się w sufit. Kolejny koszmar nie daje mi spać. Na dworze jest jeszcze ciemno, słyszę tykanie zegara, ale nie jestem w stanie dostrzec jego wskazówek. Boje się. Leżę w bezruchu na plecach oczekując ranka. Jak długo jeszcze będzie to trwać?

Sekundy lecą. Przeradzają się w minuty, potem w godziny. Mijają dnie, tygodnie, lata, lecz wciąż jest tak samo. Wciąż to samo przerażenie. Strach towarzyszący mi za każdym razem gdy wychodzę z domu nie słabnie, gdy po raz kolejny widzę cierpienie. Śmierć. Może sama powinnam się zabić? Ale i na to brakuje mi odwagi.

Świta. Wstaję z łóżka, by zjeść śniadanie. Apetyt nie dopisuje mi i tym razem. Jem, by zabić czymś czas, wpycham w siebie kolejne kęsy, by nie popaść w kolejną chorobę. Rodzice wchodzą i wychodzą, nie patrzą nawet w moją stronę. Nie chcą widzieć córki – wariatki, nie radzącej sobie z życiem. Ktoś taki jak ja, nie jest powodem do dumy. Świadomość tego boli, ale chyba bardziej ich niż mnie – stosunki międzyludzkie już dawno przestały mnie obchodzić. Łatwiej zamknąć się w swoim pokoju, sam na sam z własnym bólem, niż zdobyć się na szczerą rozmowę.

Prawda. Kłamstwo. Już nie wiem, co jest czym. Świat rzeczywisty miesza się z urojeniami. Kolejne koszmary na jawie, kolejne tabletki na uspokojenie… Nie długo tak pociągnę. Potrzebuje pomocy, wiem o tym, ale jej nie chcę. Nie chcę, by ktokolwiek wiedział, co przeżywam, by próbował się do mnie zbliżyć. Chcę tylko by to wszystko się skończyło; jak kiepski film, albo urwany sen.

Dzwonek do drzwi sprawia, że na chwilę wstrzymuje oddech. Wstaję z krzesła, ale zamiast otworzyć, idę do swojego pokoju. „Nie muszę otwierać” – świadomość tego, jest najlepszym co mnie dzisiaj spotkało. Przeszukuję szuflady w poszukiwaniu Valium, ale znajduję tylko Extraspasminę. Biorę cztery tabletki, bo są wyjątkowo słabe i myślę, że trzeba zrobić nowe zapasy.  Włączam telewizor i wracam do łóżka.

Wegetuję. Tylko tyle. Tego co sobą przedstawiam, nie można nazwać życiem.

Budzi mnie dźwięk klucza przekręcanego w zamku. Nawet nie pamiętam, kiedy zasnęłam. Nie musze patrzeć na zegarek, by wiedzieć, że dochodzi czwarta. Jak co dzień, o tej porze ojciec wraca do domu. Przemyka cicho przez korytarz, by na resztę dnia zamknąć się w swojej pracowni. Nie zagląda do mnie, nie pyta już nawet, czy byłam w szkole; dawno zrezygnował z udawania, że wszystko jest w porządku, normalnie. Ja również nie wychodzę. Zapalam papierosa, choć tego nie cierpię; byle się czymś zająć, byle nie myśleć. Ale przed oczami znów stają mi przerażające obrazy.

Bezradność. To najgorsze, co może się człowiekowi przytrafić. Gdy życie daje ci w kość, a ty nie możesz się podnieść. Systematycznie staczasz się coraz niżej. I tylko czasem myślisz, że znalazłeś się na samym dnie i gorzej być nie może, ale to jedynie złudzenie. Dna nie ma, to nigdy się nie kończy.

Kolejny napad wyczerpał moje siły. Z utęsknieniem myślę o śmierci. Oczami wyobraźni widzę siebie, idącą do łazienki, biorącą żyletkę, podcinającą sobie żyły… Nie robię tego jednak. Zbyt bardzo się boję.

Tchórz. Zaszczuty, zawszony tchórz! Małe, nic nieznaczące życie, pośród bezkresu cierpienia. Zero. Nikt. Martwa za życia. I tylko boli wciąż…