"Szachy" - Bella [Piszę, bo lubię]

Mam dla ciebie propozycję: zagrajmy w szachy. Odmawiasz? Mnie się nie odmawia. Nie wywiniesz się kłamstwem, że nie znasz zasad tej gry. Ja doskonale wiem, iż jest inaczej. Zresztą nie interesuje mnie zbytnio twoje zdanie. Przecież partia już się rozpoczęła. Chroń króla.

Na pierwszy ogień ruszasz się o jedno pole pionem. Po dwóch ruchach już go tracisz. Gramy dalej. Upłynęło dobre pół godziny, a ty dopiero teraz uświadamiasz sobie stratę trzech figur. Nie przypominasz sobie, kiedy zostały zbite. Nerwowo skubiesz dolną wargę. Pozwól, że odświeżę ci pamięć.

– Idź już spać, skarbie, bo Mikołaj nie przyjdzie – rzekła miękkim głosem najbliższa twemu sercu kobieta – mama.

Posłusznie wskoczyłeś do łóżka, z pośpiechu zapominając nawet o umyciu zębów. Trudno, rano wyczyścisz je dokładniej niż zazwyczaj. Nie mogłeś usnąć. Twa wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach. Patrząc na zapaloną lampkę obok łóżka (wierzyłeś, że posiada ona szczególną moc – odgania wszelkie nocne mary), zastanawiałeś się, co rano znajdziesz pod choinką. Grę planszową; zdalnie sterowane, zabawkowe autko; czy może wielkiego, pluszowego misia. Nagle w twoim umyśle zakiełkowało ziarnko niepokoju. „A co, jeśli w tym roku zamiast prezentów otrzymam rózgę?” – pytanie to nie dawało ci spokoju. Po godzinie nerwowego wiercenia się w łóżku, postanowiłeś zejść do kuchni napić się mleka. Kiedy wyszedłeś z pokoju, usłyszałeś przyciszone głosy. Na palcach zakradłeś się do ich źródła – pod drzwi sypialni rodziców.

– Igo, kiedyś trzeba będzie mu powiedzieć prawdę. Ma już przecież prawie dwanaście lat. Nie możesz go wiecznie karmić tymi bajeczkami. Przecież Święty Mikołaj nie istnieje. Jak tak dalej pójdzie, to koledzy zaczną się z niego naśmiewać w szkole – ten stanowczy głos należał do twojego taty.

Nie słyszałeś już dalszych słów rozmowy. Twoje myśli w całości zaprzątnęło zadanie przetrawienia zdania: „Przecież Święty Mikołaj nie istnieje”. Początkowo nie chciałeś przyjąć do wiadomości tych słów, przepędzając je wytrwale z umysłu, później jednak wszystkie fakty zaczęły układać się w logiczną całość. Natłok zabawek w hipermarketach, szeptane rozmowy rodziców, świąteczny papier do pakowania prezentów w szafie. A to wszystko przed Gwiazdką. Łzy napłynęły ci do oczu. Zrozumiałeś, że przez te wszystkie lata byłeś oszukiwany. Chlipiąc, wróciłeś do swojego pokoju. O mleku zapomniałeś.

Gramy dalej. Dostrzegam zdziwienie w twych szarych, nijakich oczach, otoczonych siateczką głębokich zmarszczek. Zapewne chciałbyś mnie o coś zapytać, jednak uparcie milczysz. Otwierasz usta, nie będąc już w stanie dłużej powstrzymać potoku słów, ale zanim którekolwiek z nich zostanie przez ciebie wypowiedziane, ponownie mocno zaciskasz spierzchnięte wargi. Po mojej twarzy przemyka grymas lekceważenia. Nie znoszę tchórzy.

Właśnie straciłeś laufra, w następnym ruchu zbijam zaś twą wieżę. Patrzysz mi prosto w oczy, lecz po chwili z zakłopotaniem spuszczasz wzrok, niczym nieśmiały chłopak wyznający miłość pięknej koleżance z klasy. Wzdycham, po czym zaczynam opowiadać:

Parkową alejką przechadzała się młoda, wysoka, smukła dziewczyna, ubrana w kwiecistą sukienkę do kolan. Podszedłeś do niej z przewiązanym ozdobną złotą wstążką bukietem róż. Oczywiście czerwonych. Kobieta uśmiechnęła się, jednak po chwili na jej ładnej buzi pojawił się wyraz smutku.

– Coś się stało, kochanie? – spytałeś ją głosem przepełnionym troską wymieszaną z niepokojem.

Dziewczyna odchrząknęła, zakręciła kosmyk kasztanowych włosów wokół swojego palca, nerwowo oblizała usta, po czym patrząc gdzieś w dal, rzekła bezbarwnym tonem:

– Nie możemy być dłużej ze sobą. W tym roku robię doktorat, a ty nie masz nawet ukończonego liceum. Nie chcę się wiązać z człowiekiem bez przyszłości.

Po tych słowach odwróciła się na pięcie i odeszła. Stałeś w miejscu, niezdolny do wykonania jakiegokolwiek gestu, obserwując jedynie jak jej sylwetka, lekko kołysząc się na boki, powoli znika z horyzontu. Po twoim policzku spłynęła kropla. Jedna, druga, następnie trzecia. Płakałeś.

Zakończywszy swój monolog, poruszam się koniem. Ty w odpowiedzi wysuwasz laufra. Błąd. Po chwili twa figura znika z pola gry. Zbiła ją moja królówka. „Skup się!” – mam ochotę wrzasnąć i potrząsnąć cię mocno za ramiona, wiem jednak doskonale, iż tego nie wolno mi zrobić. To wbrew zasadom. Zamiast tego rozpoczynam kolejną opowieść:

Szare, nijakie, przygnębiające pomieszczenie. Siedziałeś za biurkiem przykrytym stertą papierów i niczym dobrze zaprogramowany robot wypełniałeś kolejne rubryczki w dokumentach, wyćwiczona ręka wykonywała szybkie ruchy długopisem. Oprócz ciebie w pokoju znajdowało się jeszcze kilkanaście innych osób. Każdy zgarbiony, zajęty własnymi papierami. Tak, dobrze sobie przypominasz, znajdowałeś się w biurowcu i wykonywałeś robotę, której szczerze nienawidziłeś. Przynajmniej na początku, potem już przywykłeś. Rutyna na stałe wtargnęła w twoje życie. Kiedy się tu zatrudniałeś, obiecywałeś sobie, iż to będzie tylko tymczasowe, że niedługo znajdziesz taką pracę, która da ci możliwość połączenia przyjemnego z pożytecznym. W końcu miałeś talent artystyczny. Lata mijały, jednak ty tej swoje wymarzonej roboty jakoś nie znajdywałeś. Czas sprawił, iż zaprzestałeś tworzyć. Straciłeś nadzieję.

Marszczysz brwi, usta wykrzywiasz w kwaśnym grymasie. Wyglądasz jakbyś przed chwilą zjadł cytrynę. Albo i dwie. Tak, wiem, prawda boli. Jest okrutna, bo w przeciwieństwie do kłamstwa, nie można nią manipulować. Biała, klarowna, stała.

Grasz dalej, jednak całą swoją postawą wyrażasz rezygnację. Siedzisz zgarbiony z opuszczoną głową, a twe ruchy są coraz bardziej bezmyślne. Straciłeś już zbyt wiele figur, nie uda ci się wygrać tej partii. Toż to oczywiste. Znałem wynik tej rozgrywki, jeszcze zanim się rozpoczęła. Jesteś przegranym. Starym, zgrzybiałym człowiekiem, który do niczego nie doszedł w swym marnym kilkudziesięcioletnim życiu, pozbawionym dziecięcych złudzeń oraz marzeń. Człowiekiem, który nawet nie starał się walczyć o własne pasje i pragnienia. Nie martw się jednak, takich jak ty spotykam na co dzień. Jeden na dwóch moich przeciwników to taki przegrany Kowalski. Bolesna statystyka.

Szach i mat. Nie ochroniłeś króla. Gra skończona.

Wstaję od stołu, po czym sięgam po ubranie służbowe – wiszący na haczyku obok drzwi długi czarny płaszcz z kapturem. Widzę malujące się na twojej twarzy przerażenie, to żałosne błaganie w oczach, tę chęć ucieczki przed tym, co nieuchronne. Przede mną jednak nie da się uciec. W mych dłoniach materializuje się długi rzeźbiony drzewiec zakończony błyszczącą klingą. Kosa. Uderzam nią trzy razy o podłogę, szepcąc pod nosem zaklęcie. Chcesz coś krzyknąć, lecz nie możesz. Wyciągam z kieszeni w płaszczu małą fiolkę podpisaną: Wiesław Lewiński. Odkręcam i czekam. Po chwili pojemniczek jest pełny, wypełniony błękitną materią – twą duszą. Zakręcam go starannie, po czym wkładam, do wypełnionego w trzech czwartych, dużego wora. Mhm, za kilka dni trzeba będzie go oddać Archaniołowi Gabrielowi. Zerkam na zegarek – za jakieś cztery minuty powinien pojawić się kolejny gość. Ustawię już figury na szachownicy. No i może zrobię sobie jeszcze mocną kawę.