"KU CHWALE GEOGRAFII" - Apokalipsa [Piszę, bo lubię]

Nuda stała przed drzwiami ponurego gmachu. Wzrok utkwiła w napisie nad wejściem.

— SZKO – ŁA — przesylabizowała powoli. Zamyśliła się , po czym wzruszyła ramionami i rzekła — brzmi dobrze.

Nacisnęła klamkę i weszła do środka. W budynku było ciemno, zimno i smutno. Pod ścianami walały się kłaczki kurzu, a po podłodze biegały pająki, które przez miesiąc wakacji zdążyły się zadomowić.  Naprzeciwko wejścia stały schody o szerokich stopniach, prowadzące na kolejne kondygnacje. Nuda zaczęła wolno piąć się w górę. Korytarz na piętrze wydawał się ciągnąć w burą nieskończoność. Po obu jego stronach widniały rzędy podobnych do siebie drzwi oznaczonych numerami i tabliczkami. Tylko dwoje z nich wyróżniały się na tle reszty – jedne ozdobione schematycznym rysunkiem dziewczynki, drugie chłopca. Brudna, wyblakła wykładzina z gumy wydawała charakterystyczne cmoknięcie za każdym razem, kiedy Nuda odrywała od niej stopę. Ziewnęła i z akompaniującym kląskaniem podłogi ruszyła przed siebie. Po drodze czytała tabliczki przy drzwiach.

— Klasa matematyczna. Klasa językowa. — mamrotała pod nosem. Przy tabliczce „klasa geograficzna” Nuda wydała z siebie pełne aprobaty mruknięcie.

Otworzyła drzwi i rozejrzała się po pokoju. Ścianę naprzeciw drzwi zajmował rząd okien, na kolejnej wisiała tablica. Dwie pozostałe obwieszone były kolorowymi planszami z pomocami naukowymi i mapami. Oparto o nie stare, na wpół rozwalone regały pełne globusów i kawałków skał. W trzech równych rzędach ustawiono ławki uczniowskie, pokryte wymyślnym graffiti i podziurawione cyrklami. Sala była pogrążona w ciszy tak gęstej, że można by ją sprzedawać na kilogramy. Nawet muchy leniwie dreptały po parapetach, zamiast latać i głośno brzęczeć. Te promienie słońca, którym udało się przebić przez warstwę brudu na szybie zatrzymywały warstwy kurzu na grubych, bezbarwnych zasłonkach z plastiku.

Nuda wciągnęła powietrze ze świstem i usiadła w szkolnej ławce, dokładnie naprzeciw biurka nauczyciela. Przejechała palcem po najbliższym globusie i oblizała go z kurzu. Przymrużyła powieki i pełna ukontentowania mlasnęła:

 — Chyba zostanę tu na dłużej.