"Powrót Małego Księcia" - Shy [Piszę, bo lubię]

Mały Książę przybył na planetę B-612, gdy zachodziło słońce. Wpatrywał się jakiś czas w czerwoną, rażącą oczy łunę, jednak jego myśli skupiały się wokół Róży. Mały Książę czuł nieznaną rozterkę, lecz na twarzy zachował spokój. Z takim właśnie opanowaniem ujrzał go po raz pierwszy lotnik, niedługo po rozbiciu się na pustyni.

Chłopiec uśmiechnął się, widząc parawan, którym przed wyruszeniem w podróż okrył swą Różę w obronie przed przeciągami.

– Dzień dobry! – zawołał wesoło. Odpowiedziało mu jedynie echo "...obry...obry...". I cisza. Zaniepokojony, podszedł bliżej.

– Różo? Czy nie czekałaś na mnie? – zapytał. Dopiero wtedy ujrzał, że biel osłony chwieje się złowrogo na jednym kołku w podmuchach wiatru. Mały Książę, nie zwracając uwagi na porozrzucane po ziemi złe nasiona baobabów, podbiegł do miejsca, które niegdyś zajmowała Róża.

– Różo, ach, różo! – westchnął głośno Mały Książę, zauważywszy jedynie dwa czerwone, po bokach zwiędłe, płatki. Zaszlochał chłopiec, unosząc płateczki swojej ukochanej Róży, jakiej miał już nie ujrzeć, chociaż ją oswoił i dojrzał do prawdziwej miłości. Wrócił do niej, wciąż przypominając sobie cenne słowa lisa.

Uklęknął bezradnie, pozwalając, by wiatr smagał jego złotymi włosami i zielonym szalikiem, owiniętym wokół szyi. Zapłakał ponownie. Łzy zamoczyły czerwień delikatnych płatków. Róża odeszła od niego, a może zginęła... Mały Książę rozejrzał się po malutkiej planecie, jakby z nadzieją…

Zatęsknił za nią, tą miłością, która pozwoliła mu rozłożyć skrzydła. Odebrana mu została; wyrwana z maleńkiego serduszka.

Złotowłosy książę schował twarz w dłoniach, wdychając słodki zapach ostatniej pamiątki, jaka pozostała po kwiecie.