List do domu - Katja [Piszę, bo lubię]

            Gwiazdy lśniły wysoko na niebie. Droga wiła się i zakosami prowadziła przez pola pełne łanów pszenicy i czerwonych maków, które teraz jednak zamknęły główki przed nocnym chłodem. W oddali majaczyła ciemna ściana rosnącego na skraju pola lasu. Powietrze drżało, przesycone zapachem świeżego zboża i żywicy. Woń ta zdawała się być wszędzie.

            Szumiące łany z wolna ustępowały pierwszym zabudowaniom. Rześki wiatr rozwiewał włosy; jego zawrotny taniec przyprawiał o gęsią skórkę. Nogi niosły sprężystym krokiem w ukochane i tak dobrze znane miejsca. Z oddali dobiegał szum piętrzącej się na kamieniach rzeki – spokojnej za dnia, groźnej w nocy.

            Wreszcie ukazał się dom z grubo ociosanych bali, którego strzegł tłusty, szary kocur, w dodatku ślepy na jedno oko.

            Walczyliśmy dniami, nocami wędrując…

            Otworzył za to drugie, brudnożółtego koloru oko i zamiauczał żałośnie, merdając ogonem i witając tym samym przybysza. Nie ruszył się jednak z ganku, lecz zasnął z powrotem. Miał już swoje lata, strażnikiem domostwa był jedynie z nazwy. Mężczyzna przekroczył go ostrożnie i stanął przed ciężkimi, dębowymi drzwiami. Zsunął kaptur podróżnika z głowy, ukazując młodą jeszcze twarz. Wzruszenie ścisnęło jego gardło. Uśmiechnął się; w modrym oku zalśniła łza.

            Teraz zaś powracamy, niosąc w dłoniach kwietne wieńce…

            Popchnął drzwi. Zaskrzypiały lekko, wpuszczając go do środka. Energicznym, lekkim krokiem przeszedł przez znajome korytarze i w końcu zatrzymał się przed kolejnymi drzwiami. Zawahał się przez chwilę, lecz w końcu nacisnął klamkę.

            Rześki zapach nocy pozbawia nas tchu…

            Orzy oknie stała szczupła postać. Zwrócona była tyłem do wchodzącego i obejmowała się ramionami. Wyczuła za sobą czyjąś obecność i odwróciła się wystraszona. Czarne włosy z domieszką szarości zafurkotały. Zawsze nosiła je rozpuszczone. Rozpoznała natychmiast przybysza, jej źrenice rozszerzyły się.

            – Wróciłeś – wyszeptała.

            Pragniemy, by chwila zatrzymała się już…

            – Zawsze wracam – odparł zachrypniętym głosem. – Zwłaszcza do tych, których kocham.

            Po jej policzkach płynęły łzy.

            – Tak za tobą tęskniłam… Głupi, wyjść bez pożegnania…! – Zanim zdołał odpowiedzieć, znalazła się przy nim i zarzuciła ręce na jego szyję, przytulając się mocno do jego torsu.

            I księżyc lśni, wzruszony w tę noc…

            Objął ją i pogłaskał po włosach.

            – Jednakże w końcu jestem. I już nie odejdę. Będę zawsze przy tobie. Do końca. Na wieki.

            Uśmiechnęła się przez łzy.

            Gdy pieśń melodią prowadzi nasz krok…