Metody wychowawcze - Q [Piszę, bo lubię]

Ghostie uwielbiała supermarket. Było to bardzo przyjemne miejsce: można było sobie siedzieć w wózku na zakupy i przemycać do niego wszystko, co tylko znalazło się w zasięgu małych rączek, a potem obserwować reakcje rodziciela, gdy przy kasie okazywało się, że wszedł w posiadanie taśmy przylepnej obustronnej, szamponu dla psów, dziesięciu opakowań tamponów i połowy półki ze słodyczami. A i bardziej ambitnych rozrywek nie brakowało. W tej chwili Ghostie przyglądała się nadzwyczajnemu zjawisku. Nadzwyczajne zjawisko miało czułki, czerwony pancerz, trzy pary odnóży i było homarem. - Kle-ffetka! – obwieściła dziewczynka głośno i radośnie, stukając piąstką w szybkę akwarium. Nadzwyczajnej wielkości homar, zdegradowany do rangi krewetki, leniwie patrzył się przed siebie. Ghostie zastanawiała się właśnie dlaczego tak wielka „kle-ffetka” ma głowę – w końcu te, które zwykle widywała, przejawiały znaczny deficyt głów i pancerzyków. Zagadka była zdecydowanie zajmująca i godna wyjaśnienia, więc dziewczynka jeszcze trochę postukała w szybkę, w nadziei, że głowa odpadnie, a reszta zacznie cudownie nadawać się do konsumpcji.

- Bzitka kle-ffetka, bleee! – zawołała Ghostie, widząc, że arogancka „kle-ffetka” nie przejawia chęci do współpracy.
- Homar – poprawił ją cierpliwie tata.

Dziewczynka oburzyła się. Co za głupoty opowiada!

- Duzia kle-ffetka! Kulciaciek!

Jej ojciec zdziwił się. W końcu, o ile można pomylić homara z krewetką – przynajmniej, jeśli ma się dwa lata i małe doświadczenie w zakresie gabarytów owoców morza – to na kurczaka homar nigdy nie wyglądał i wyglądać nie będzie.

- Smakuje jak kulciaciek – tłumaczyła cierpliwie Ghostie, dziwiąc się, jak można nie wiedzieć tak ważnego i oczywistego faktu. Szybką metodą skojarzeń wpadła jej do głowy inna myśl. – Kle-ffetka lata?

Pomysł latających krewetek był bardzo atrakcyjny i prostą drogą prowadził do innego pytania.

- Tata, kupis?

- Ale przecież…

- Kup kle-ffetkę! Ja ce kle-ffetkę!

Kilka starszych pań spojrzało groźnym wzrokiem na tatę Ghostie. Co za zwyrodnialec znęca się nad córeczką!

- Ale przecież chciałaś węża!

Ghostie na chwilę straciła zainteresowanie homarem. Węże widziała w sklepie zoologicznym i w telewizji, gdzie miły, uśmiechnięty pan oplatał je sobie wokół ramion. Węże były długie i syczały, a większość zwierząt, które znała dziewczynka były krótsze i nie syczały, co w jej mniemaniu czyniło węże interesujące.
Ale tu nie było węży, a homar właśnie się poruszył.

- Ślicna kle-ffetka, hadwao.

Tajemnicze „hadwao” zdziwiło ojca Ghostie bardziej niż śmigające po niebie krewetki.

- Hadwao. – Ghostie znowu pacnęła w szybkę akwarium. – Pan w telefizji mófił…

Ach, tak. Jego córka może nie umieć odróżnić krewetki od homara, ale wzór chemiczny wody – czemu nie! A tak bardzo chciał, aby została weterynarzem…

- Kupis kle-ffetkę?

- Homara.

Po chwili zastanowienia Ghostie uznała, że może poświęcić swoją ideologię dla Wyższego Dobra.

- Homala.

Zadowolony z postępów wychowawczych tata postanowił wyciągnąć z zapasów na czarną godzinę jakieś pieniążki. Miał kupić psa, no ale… który z sąsiadów może się pochwalić, że ma krewet… tfu! homara obronnego? Przez całą drogę do kasy Ghostie namiętnie miętosiła wielką, napełnioną wodą torbę z homarem. Prawie zapomniała nawet o obowiązku – tak, obowiązku! – przemycania różnych bezużytecznych przedmiotów do koszyka.
- Fajny homal – powiadomiła półkę. O niewątpliwych zaletach homara została powiadomiona także pani w fioletowym berecie, ekspedientka i pan ochroniarz, który uprzejmie pozachwycał się zakupem. Ojca Ghostie przepełniała duma – jego córeczka nauczyła się nowego słowa! Niedługo będzie mowa nie o homarze, ale Homerze, Szekspirze, Nabokowie, Szymborskiej! Duma jednak szybko ostygła, gdy zaraz po zapłaceniu za zakupy dziewczynka krzyknęła głośno, radośnie i z niewątpliwą złośliwością:

- MOJA KLE-FFETKA!!!

I tyle o metodach wychowawczych.